Volgens Willem Mastenbroek gaat het bij (verander)management om het vinden van een balans tussen sturing en zelforganisatie (autonomie-interdependentie). Hij beschrijft hoe het Duitse leger hiervoor een oplossing vond:

"Legerorganisaties worstelen met het probleem … Hoe gedetailleerd moeten we sturen en bevelen versus hoeveel ruimte kunnen we laten aan lokale commandanten. Sinds 1806 (Nederlaag van het Pruisische leger bij Jena door Napoleon) is de bevelvoering van het Duitse leger hierop toegesneden en steeds verder ontwikkeld. Zo ontstond de ‘Auftragstaktik’ wat eigenlijk een methode van delegeren was. Deze commandodoctrine werd omstreeks 1860 door Von Moltke vastgelegd. De implementatie was een proces van geleidelijke vervolmaking dat decennia, zo niet generaties, in beslag nam. Ogilvie (1995) laat zien hoezeer de stereotype ‘Befehl ist Befehl’-opvatting over het Duitse leger eigenlijk misplaatst is. In het Duitse leger werden lokale commandanten tot en met de laagste in rang getraind in het zelfstandig oplossen van problemen in het kader van ‘worauf kommt es eigentlich an’.  Dit werd bewust gekoppeld aan het vergroten van de zelfstandigheid van kleinere eenheden met daarbinnen een sterker teamverband. (…) Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren de Amerikanen minder ver gevorderd met deze combinatie van centrale bevelvoering en zelfstandig handelen vanuit hechte eenheden. Volgens Durphy (1977) lagen daardoor onder alle omstandigheden hun verliezen in vergelijking met de Duitsers maar liefst 50% hoger."

Zie ook:

• De plakfactor: The Commander's intent
• Agile plannen volgens Robert Ogilvie
• Mission command-doctrine
• 'Laat je plannen niet sneuvelen'

Bron: Verandermanagement, Willem Mastenbroek