Directe instructie

Definitie

...

Alias: ...

Bij directe instructie legt de leerkracht zeer gedetailleerd uit hoe bijvoorbeeld een opdracht moet worden aangepakt. De leerlingen krijgen daarbij voorbeelden en de lesgever laat precies zien hoe de verschillende stappen moeten worden uitgevoerd. Zo wordt de opdracht op systematische wijze stap voor stap uitgelegd. Zodra dit gebeurd is, mogen de leerlingen zelf aan de slag.

Bron: Klaskit: tools voor topleraren, Pedro De Bruyckere

Expliciete directe instructie (EDI)

Het expliciete van EDI verwijst naar de uitleg van elke stap die genomen moet worden om tot het doel te komen.

Het directe van EDI verwijst naar het directe instructiemodel: de leerkracht is het model. Deze bepaalt het doel van de les, doet aan de leerlingen voor wat er geoefend gaat worden, waarna de leerlingen de leerkracht nadoen. Door klassikale beurten te geven kan de leerkracht controleren of de instructie is begrepen en geeft daarop feedback. Klassikale instructie en oefening wordt gevolgd door zelfstandige verwerking. Alle kinderen doen mee en als blijkt dat sommige kinderen het niet helemaal begrepen hebben, krijgen zij in een apart groepje verlengde instructie en oefening.

Bron: Pedagogiek in beeld: Een inleiding in de pedagogische studie van opvoeding, M.H. van IJzendoorn & L. van Rosmalen (Red.)

Het model ‘directe instructie’ omvat een aantal vaste stappen. Het activeren van de voorkennis is daarin stap één. Een flink percentage leraren doet dat ophalen van de voorkennis zelf, zo merk ik tijdens de frequente observaties die ik in het kader van mijn werk uitvoer. Dat gaat inderdaad lekker snel, maar de functie, namelijk het wakker roepen van de opgeslagen kennis  bij elke leerling, wordt daarmee niet bereikt. Actieve voorkennis is noodzakelijk om die voorkennis te kunnen inzetten om uit de nieuwe informatie de juiste selectie te maken, maar ook om reeds aanwezige kennis tekunnen verbinden met nieuwe. Zonder die actieve start bestaat het gevaar dat  de  nieuwe  informatie  niet  goed binnenkomt en/of als iets geheelnieuws apart wordt ‘opgeborgen’.

Bron: Is ‘instructie geven’ leren mogelijk maken?, D. Janson

Direct Instruction

In general usage, the term direct instruction refers to (1) instructional approaches that are structured, sequenced, and led by teachers, and/or (2) the presentation of academic content to students by teachers, such as in a lecture or demonstration. In other words, teachers are “directing” the instructional process or instruction is being “directed” at students.

The basic techniques of direct instruction not only extend beyond lecturing, presenting, or demonstrating, but many are considered to be foundational to effective teaching. For example:

• Establishing learning objectives for lessons, activities, and projects, and then making sure that students understand the goals.
• Purposefully organizing and sequencing a series of lessons, projects, and assignments that move students toward understanding and the achievement of specific academic goals.
• Reviewing instructions for an activity or modeling a process—such as a scientific experiment—so that students know what they are expected to do.
• Providing students with clear explanations, descriptions, and illustrations of the knowledge and skills being taught.
• Asking questions to make sure of student understanding after a lesson.

Bron: https://courses.lumenlearning.com/suny-oneonta-education106/chapter/2-2-instructional-strategies/

Effectieve instructie

Met de huidige nadruk op actief en zelfstandig leren lijkt het bijna uit den boze om aandacht te besteden aan goede instructie. Toch is daar heel wat onderzoek naar gedaan dat ons kan helpen. Uit dat onder-zoek is vooral het 'directe instructiemodel' als bijzonder effectief naar voren gekomen.

Het directe instructiemodel is ontstaan uit heel wat empirisch onderzoek naar 'teacher effectiveness. In deze vele studies werd vooral nagegaan welk instructiegedrag van de leraar voor de meeste leerwinst bij de leerlingen zorgde. De resultaten van deze studies leidden tot het directe instructiemodel. Dit model blijkt zeer succesvol, zowel in het basis- als in het voortgezet onderwijs. Bovendien is het model zeer effectief voor kinderen uit achterstandssituaties die meestal niet beschikken over veel zelfregulerende vaardigheden, en die meer behoefte hebben aan actieve instructie en coaching door de leraar.

Directe instructie staat echter niet gelijk aan frontaal klassikaal lesgeven zonder interactie met de leerlingen.

Directe instructie staat wel voor een sterk leerkrachtgestuurde aanpak, vooral in de beginfase.

ZES INSTRUCTIEFASEN
Wanneer het gaat om goed te structureren leerstof, dan blijken effec-tieve leraren zes instructiefasen toe te passen. Volgens Rosenshine zijn dat:
1. Het geven van een terugblik
2. De presentatie van de nieuwe leerstof
3. Begeleid oefenen
4. Correcties en feedback
5. Zelfstandig werken
6. Wekelijks en maandelijks toetsen en controleren

Bij het achtereenvolgens toepassen van deze fasen wordt de voorkennis van de leerlingen geactiveerd, wordt de leerstof in kleine stappen aangeboden, wordt regelmatig gecontroleerd of de leerlingen de leerstof begrepen hebben, en worden de leerlingen gestimuleerd tot actieve deelname tijdens de les en tot het opdoen van succeservaringen.

Naast het onderzoek naar de effectieve leraar is er ook heel wat onderzoek gedaan naar de instructie van cognitieve strategieën. Anders gezegd: naar de cognitieve processen die nodig zijn om tot een bepaald resultaat te komen. Het begrip strategie daarin verwijst naar een handelingsschema, naar een wijze waarop een bepaald probleem wordt aangepakt en opgelost. Een cognitieve strategie is dus een heuristiek, een soort leerhulp voor het uitvoeren van hogere cognitieve processen.

Zo is het stellen van vragen over een te lezen en leren tekst een voorbeeld van een cognitieve strategie. Door het stellen van goede vragen kunnen leerlingen een tekst analyseren en verbanden leggen tussen verschillende onderdelen van de tekst, maar ook met hun eigen reeds opgedane ervaringen en gedachten. Ook dit leren bestuderen en begrijpen van teksten kan effectiever gebeuren door het gebruikmaken van directe instructie van heuristieken en visuele schema's om informatie te ordenen.

Bron: Hoe Coach Ik Mijn Klas?, Door Danny Wyffels

[W]at is directe instructie? Nou, er zijn twee soorten! De eerste is Directe Instructie (met grote DI): een model voor doceren dat de nadruk legt op goed ontwikkelde, zorgvuldig geplande lessen, ontworpen met kleine leerstappen met helder gedefinieerde en voorgeschreven leertaken. De basis van dit model ligt bij de Amerikaan Siegfried Engelmann (Universiteit van Oregon).

Zijn theorie is dat heldere instructie waarbij misconcepties geëlimineerd worden, kan/zal leiden tot beter en sneller leren. Didactische technieken die bij DI gebruikt worden zijn onder andere werkgroepen, participerende laboratoria, discussie, colleges, seminars, workshops, observatie, actief leren, practica en stages.

De tweede vorm van directe instructie (met een kleine di) werd geïntroduceerd door Barak Rosenshine in 1976/1979. Hij gebruikt de term directe instructie voor een verzameling ‘variabelen’ die significant verbonden zijn met optimaal leren. Brophy (1979) vatte Rosenshine’s ‘kleine di’ als volgt samen: Leraren 1) leggen de nadruk op academische doelen, 2) zorgen dat leerlingen betrokken worden bij het leren, 3) selecteren de leerdoelen en monitoren de voortgang van de leerlingen, 4) structureren de leeractiviteiten en geven onmiddellijke, academisch gerichte terugkoppeling, en 5) creëren een taakgeoriënteerde, maar ‘relaxte’ leeromgeving.

En voor de duidelijkheid wat directe instructie NIET is? Zuiver klassikaal frontaal lesgeven (hoorcolleges).

(...)

Er komt steeds meer bewijs dat expliciete, directe instructie (EDI) effectief is. Desalniettemin zit directe instructie nog steeds in het verdomhoekje bij veel beleidsmakers en onderwijshervormers. Iedereen haat directe instructie. Het enige goede eraan is dat het werkt!

Bron: Iedereen Haat Directe Instructie (Maar het Werkt!), Paul Kirschner