In zijn boek Een levensregel voor beginners - Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven beschrijft Wil Derkse hoe belangrijk en ook moeilijk het is om meteen te beginnen als dit - letterlijk - aan de orde is ('het venijn zit in de start'):

De kunst van het beginnen

Op nogal wat plaatsen in zijn Regel benadrukt Benedictus dat tussen appèl en respons een zo klein mogelijke afstand moet bestaan. Want hoe groter die afstand, hoe minder adequaat de respons kan zijn. Aandachtig luisteren en respons geven zouden als het ware in één soepele beweging in elkaar over mogen gaan, zonder inwendig en uitwendig treuzelen. Het gehoorde woord voert onmiddellijk tot de gepaste daad. Het klokje voor het gebed luidt en je legt je werk neer. Zonder dralen, maar met waardigheid spoed je je naar de kapel. En hetzelfde geldt voor elk moment van de dagorde: de aanvang van de maaltijden, het begin van de recreatie, de aanvang van het werk. Het feit dat Benedictus het belang van dit onmiddellijk respons geven zo vaak onderstreept, hangt zonder twijfel samen met zijn (en onze) ervaring dat werkelijk beginnen moeilijk is. We moeten met een klus beginnen ie we moeilijk of vervelend vinden. We zijn dan vaak buitengewoon vindingrijk in het uitstellen daarvan.

Met veel oppervlakkig vertoon van dynamiek en drukte doen we van alles - telefoneren, e-mails beantwoorden, schema's voor de volgende week opstellen, nog vlug een fax versturen, vergaderen - behalve werkelijk beginnen met die klus. Het is heel goed mogelijk om je de hele dag op je kantoor of aan je werktafel thuis vol ijver op allerlei verkapt uitstelgedrag uit te leven en daar 's avonds nog behoorlijk moe van te zijn oo, zonder maar een minuut écht gewerkt te hebben. En zelfs wanneer je de zaak die je aandacht zou moeten hebben wel voor je hebt neergelegd, zijn er weer subtielere vormen van pseudo-activiteit waardoor je opnieuw geen respons geeft op wat er van je gevraagd wordt. Uitwendig heb je je misschien al aan het 'klokje' geconformeerd, maar inwendig ben je nog helemaal niet begonnen.

Benedictijns beginnen is een uitwendige én inwendig beginnen onmiddellijk 'als het klokje klinkt', meteen instappen in het werk (of de recreatie of wat dan ook) op het tijdstip dat je daarvoor hebt bepaald en je erin oefenen elk uitstelgedrag - hoe subtiel ook - bij jezelf te signaleren en te elimineren. Dat is allemaal even voor de hand liggend als moeilijk. Maar met oefening en vasthoudendheid kan de afstand tussen het 'klokje' en het werkelijk beginnen geleidelijk kleiner worden. Eerst zal ik nog treuzelend en aarzelend 'maar eens beginnen 'omdat het 'nu eenmaal tijd is', maar gaandeweg kan dat overgaan in de goede gewoonte meteen in het diepe te stappen als het startsignaal gegeven is. Het uitwendig conformeren aan het klokje kan een inwendige gewoonte worden.

Bron: Een levensregel voor beginners - Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijkse leven, Wil Derkse