In het artikel 'Ziekenhuis moet medewerking aan onnodige afvinklijstjes stoppen’ geeft arts Girbes Armand aan dat het geen zin heeft op afvinklijsten dingen te registreren waarvan je niet begrijpt waarvoor je het doet:
"Wij zijn mensen die werken met mensen: artsen, verpleegkundigen, patiënt en familie. Dat kun je niet vangen in regeltjes, protocollen en afvinklijstjes. Die duiden juist op wantrouwen."
Natuurlijk, zegt hij moet je in een grote organisatie dingen vastleggen. Een goede overdracht voor de volgende arts en de verpleging, een goed patiëntendossier. "Maar wij moeten hier de laatste jaren de raarste dingen afvinken. Ruim 3.000 variabelen moet het ziekenhuisnaar buiten rapporteren. We zijn 40 procent van onze tijd kwijt aan administratie. Voor zorgverzekeraars, inspectie, patiëntenfederatie, beroepsverenigingen - voor 23 instanties.
Reden voor Girbes en drie collega’s uit andere academische ziekenhuizen om de organisatie van academische ziekenhuizen NFU desgevraagd een drastisch advies te geven: werk niet meer mee aan kwaliteitstoetsen die zorgverzekeraars opleggen. Medici zijn nu vele uren per week kwijt aan turven en registreren voor ‘accreditaties’ van instituten als NIAZ en JCI. Die tijd kunnen ze beter besteden aan patiënten. En alles, zeggen zij, gaat net zo goed zonder die externe accreditatie.
Depressief
Girbes’ personeel wordt depressief van die registratielast. „Ze vinken dingen af omdat het moet. Ze buigen mee met het systeem omdat het moet. Maar ik wil dat niet. Ik verzet me nu. Waarom zouden we dingen registreren waarvan we niet eens begrijpen waarvoor we het doen? We zien de resultaten meestal ook niet terug. Ik wil graag leren van gegevens, maar dan moet ik ze terugzien. Als professional moet je gewoon aan de patiënt vragen ‘heeft u pijn?’ en zo ja, dan doe je er wat aan. Nu moeten we voor elke patiënt drie keer per dag in de computer zetten of hij pijn heeft. Het is turven om het turven. En dan krijg je kritiek van een managerial systeem als je niet alles geturfd hebt.”
(...)
Zorg gaat niet om regels en centen maar om patiënten en hun familie, vindt Girbes. Hij laat trots de ‘familiekamers’ zien waar hij lang voor moest zeuren bij de directie. Een soort huiskamers waar familie van heel zieke IC-patiënten zich kan terugtrekken. Gemiddeld sterft 12 procent van de patiënten die op de IC komt. Een IC-opname is een heel onzekere tijd voor de familie. „De familiekamers nemen kostbare vierkante meters in beslag. Maar voor de familie zijn ze van grote waarde.”
Hij praat vaak met familie van overleden patiënten. „Daar is geen tarief voor. Dat is volgens de zorgmanagers en de verzekeraar niet ‘efficiënt’. Maar het is goed voor de traumaverwerking van de familie.”
De efficiency die van dokters en verpleegkundigen gevraagd wordt, hij moet er om lachen. Alsof het efficiënt is 40 procent van je tijd aan afvinken te besteden.
Zie ook: Tijdrovende en zinloze afvinklijstjes volgens Armand Gilbes (1)
