In het onderwijs gaat het van oudsher om het bijbrengen van passieve kennis, de leerling moet 'de stof beheersen', hij moet bijvoorbeeld kunnen vermenigvuldigen en een beetje van de Amerikaanse geschiedenis weten. Maar voor de kennismaatschappij is actieve kennis, weten hoe iets in zijn werk gaat, iets 'kunnen', even belangrijk. En dat hebben de scholen nog maar zelden geprobeerd aan te leren.

In de kennismaatschappij moeten mensen leren hoe ze kunnen leren. Wàt je al geleerd hebt doet er minder toe dan dat je het vermogen en de motivatie bezit om verder te leren. De post-kapitalistische maatschappij eist van ons dat we ons leven lang blijven leren. Daarvoor hebben we een zekere discipline nodig. Maar ook is het daarvoor nodig dat leren aantrekkelijk is, dat leren op zichzelf een grote voldoening schenkt, iets begeerlijks heeft zelfs.

(...)

Een goede leermeester van een kunstenaar doet het; een goede sportcoach doet het; en een goede 'mentor' in een organisatie, van het soort waarover tegenwoordig zoveel over geschreven wordt in de managementliteratuur. Zij leiden hun leerlingen tot prestaties die zo groot zijn dat ze erdoor verrast worden en dat prikkelt en motiveert - en zo ontstaat precies het soort motivatie dat nodig is voor de nauwgezette, gedisciplineerde, hardnekkige arbeid en oefening die blijven leren vergt.

(...)

Succes moet voortkomen uit de sterke punten van de leerling - dat weet iedere leermeester van kunstenaars, iedere sportcoach, iedere mentor al duizenden jaren. Het vinden van de sterke punten van een leerling en die vervolgens gericht ontwikkelen, is de beste definitie van wat een leraar doet.

(...)

We mogen ... hopen dat leerkrachten in de toekomst steeds meer tijd zullen hebben om de sterke punten van hun leerlingen te ontdekken, zich daarop te concentreren en hun leerlingen zo tot prestaties te leiden. We mogen verwachten dat leerkrachten de tijd zullen hebben om leermeesters te zijn.

Bron: De post-kapitalistische maatschappij, Peter F. Drucker