In De Canon van het leren beschrijft Manon Ruijters de Taxonomie van Benjamin Samuel Bloom:

Blooms Taxonomy ... is een classificatiesysteem van leerdoelen, in toenemende complexiteit van denkprocessen: beginnend bij kennis, via begrip, toepassing, analyse en synthese tot evaluatie.

(...)

Het denken over taxonomieën hoort tot het basisrepertoire van een professional op het gebied van leren en ontwikkelen. Het is een goed hulpmiddel om inzicht te krijgen in de complexiteit in vraagstukken die in het leren en ontwikkelen van mens en organisatie aan de orde zijn. Wat wil ik nu eigenlijk bereiken in een training, workshop of andere interventie? Het helpt heel praktisch bepalen hoeveel tijd en aandacht er nodig is en welke diepgang je moet nastreven in een leer- of ontwikkelingstraject. Maar het helpt ook om leer- en ontwikkelingsvraagstukken meer congruent te benaderen.

(...)

Naar aanleiding van het veertigjarige bestaan van de Taxonomy kwam onder redactie van Anderson en Sosniak (1994) een publicatie uit, die terugblikte op de impact die Blooms Taxonomy had gehad en de vele varianten die van hieruit waren ontstaan. Het model was uitgegroeid van een neutraal classificatiesysteem van leerdoelen tot een model dat onderwijsontwerp ondersteunt, en zelfs een ‘moraal’ ondersteunde. Het was geen neutraal model meer, maar werd ingezet om docenten en begeleiders bewust te maken van de wens meer aandacht te besteden aan de hogere orde denkprocessen. Mede op basis van deze terugblik besloten Anderson en Krathwohl in 1995 opnieuw een groep bij elkaar te roepen, om te komen tot een gedragen revisie. Evenals in de oorspronkelijke opzet ontmoette deze groep elkaar twee keer per jaar.

In 2001 resulteerde dit in ‘A Taxonomy for Learning, Teaching and Assessing: A Revision of Bloom’s Taxonomy of Educational Objectives’, beter bekend als De Revisie of Bloom Revisited. Tussen de oorspronkelijke taxonomie en deze revisie is een aantal veranderingen te bemerken.

• De grootste is waarschijnlijk dat de eendimensionale eerste versie hier is vervangen door twee dimensies, vanuit de gedachte dat een doel ook twee elementen kent: 1 Zelfstandige naamwoorden die de inhoud beschrijven die geleerd dient te worden. We hebben het dan dus over het type kennis; betreft het leerdoel feitenkennis, conceptuele kennis, procedurele kennis of metacognitieve kennis? 2 Werkwoorden die beschrijven wat de student leert om te doen met die content (dus de processen die geleerd worden door te werken met die content: herinneren, begrijpen, toepassen, analyseren, evalueren en creëren.

• De tweede grote verandering zit in de staart van de taxonomie. Evaluatie en synthese zijn niet alleen van plek verwisseld, maar synthese is ook vervangen door creëren.

Bron: De Canon van het leren, Manon Ruijters & Robert-Jan Simons (Red.)